گاهى دلت میگیرد، اما نه از کسى، نه از چیزى، تنها از خودت… براى وقف کردن بیش از حدت براى کسانى که لایق “همه” ات نبودند، که در جواب بدى هایشان تنها لبخند زدى که مبادا اخم کوچکى از تو دلشان را بلرزاند، که خوبى هایشان را آنقدر بزرگ کردى که به باور خوبى مطلق برسند، که هى ندیده گرفتى و گذشتى… و حالا وقتى با چشمى پر از سوال به آینه نگاه میکنى، تنها به یک جواب میرسى: “چیز زیادى از خودم باقى نمانده”